Bob is één !

Hij is mooi, groot, ontzettend lief, boordevol energie… maar het is niet makkelijk geweest ….

 Het is mijn zesde hond en mijn vijfde labrador, maar vanaf de eerste weken was deze ‘anders’: rust vond hij nooit, hij vernielde – niet zo maar kapot bijten – stoelen, deuren…. en hij ‘blokkeerde ‘ , waarbij hij als het ware buiten zichtzelf trad en op zijn rug ging liggen, spartelde met zijn poten, in onze kleren beet….. Hij raakte overprikkeld van geuren en geluiden…..

 In de hondenschool lukte het niet, hij miste elke concentratie. Boos zijn, lief zijn, streng zijn, isoleren, aanhalen….we hebben echt alles geprobeerd….

 De veearts wist geen raad ( maar deed ook niet de moeite om Bob te observeren)  en sprak van ‘herplaatsten, als we hem niet de baas konden’….

 Ik ben dan maar zelf in de boeken gaan zoeken- ik kan als arts ook in het belangrijkste medicatiehandboek van dierenartsen , en startte uiteindelijk medicatie tegen angsten ( clomicalm), iets wat vooral bestudeerd is tegen verlatingsangst. Het deed wonderen!

Bob is intussen twee maanden op deze medicatie én we lopen samen tussen de 40 en de 50 km per week-  zijn energie en spierkracht zijn nog steeds onuitputtelijk. . Ik kan hem los laten lopen, hij luistert, doet commando’s…  Op dit moment is hij de beste hond die ik ooit had, en ook de liefst, en de mooiste.

Het heeft bloed, zweet en tranen gekost…maar ik ben blij en dankbaar dat we hebben doorgezet .

Blijkbaar zijn er, net zoals bij mensen, ook honden met ADHD en angsten….

We houden écht van hem!

sarah