De geschiedenis van de shiba inu is er eentje met “ups en downs”. Zo was het ras bijna twee keer uitgestorven. Gelukkig is het zo’n super ras dat de shiba inu terug bloeit als een roos. Wenst u een shiba inu rechtstreeks bij een Belgische fokker te kopen, bekijk dan onze beschikbare puppy’s.
Enkele andere artikels over de shiba inu:
- 20 redenen waarom shiba inu’s super honden zijn
- Betekenis van de naam shiba inu
- Reviews van onze Shiba klanten
- Alle artikels over de shiba inu
De Inu’s die vroeger op de Japanse eilanden in de Grote Oceaan rondliepen, waren van alle markten thuis. Zo
werden ze niet alleen ingezet voor de jacht, maar waren ze ook uitstekende waakhonden, profileerden ze zich als stoere vechtersbazen en werden ze zelfs voor sledes gespannen.
Dat ze zo veelzijdig waren, hadden ze niet te danken aan de manier waarop ze gefokt werden. Want in die tijd werden de honden helemaal niet op uiterlijk of op talenten gefokt. Het gevolg daarvan was dat er enorme uiterlijke verscheidenheid binnen het ras ontstond. De verschillen die zich ontwikkelden hadden vaak te maken met het klimaat. Zo kon het in het noorden erg koud zijn in de winter, terwijl het in het zuiden een heel pak warmer was. De structuur van de vacht paste zich op zo’n manier aan de omgevingsfactoren aan dat de hond in elk klimaat zo goed mogelijk kon fungeren.
De jacht in Japan, niet goed voor de Shiba inu
In het begin van de twintigste eeuw werden verschillende verenigingen opgericht om de belangen van het ras te verdedigen. Dat was noodzakelijk, gezien tussen 1868 en 1912 de Japanse hondenrassen gekruist werden met ingevoerde Engelse setters en pointers. Doordat de jacht aan een flinke opmars bezig was en deze sport populairder dan ooit werd, probeerde men de jachtcapaciteiten van de Japanse honden te verbeteren door het inmengen van reeds gevestigde waarden binnen deze hondensport.
Daardoor werden natuurlijk heel wat oorspronkelijke eigenschappen van de shiba inu ten gronde gericht. Uiteindelijk werd een raszuivere shiba een zeldzame verschijning dat men niet anders kon dan tot actie over te gaan. Dat begrepen ook de verenigingen en zij stelden zich dan ook het doel om het ras weer terug te brengen naar de authentieke vorm.
Met man en macht voor de shiba inu
Het was met name de vereniging Nihonken Hozonkai onder leiding van Dokter Hirokichi Saito die een mooi resultaat boekte. Doordat er bijna geen raszuivere Japanse honden meer te vinden waren, waren ze verplicht om ver te reizen naar afgelegen gebieden om de juiste honden te selecteren om op te nemen in het geplande fokprogramma. Dit was vanzelfsprekend geen makkelijke taak.
Gelukkig kregen ze daarbij hulp van academici, die voor hen onderzoek uitvoerden op historisch, zoölogisch, archeologisch en antropologisch gebied. In 1937 werden hun gezamenlijke inspanningen beloond, toen de Japanse overheid maatregelen nam om de shiba inu tot beschermd nationaal erfgoed uit te roepen. En dat mag als een echte bekroning op hun jarenlange werk beschouwd worden, want wie wil er nu niet naast sumoworstelen en geisha’s op deze lijst van Japans cultureel erfgoed staan?
En toen kwam de tweede wereldoorlog
Door Wereldoorlog 2 viel deze kroon jammer genoeg al snel weer van het werk. Tegen het einde van de oorlog was het ras immers vrijwel volledig uitgestorven. De zoektocht naar geschikte raszuivere bloedlijnen om opnieuw te kunnen fokken, leverde niet veel op. Het aantal geschikte honden kon met moeite op één hand geteld worden. Maar hoe klein de genenpool ook was, het bleek net voldoende te zijn om de shiba inu opnieuw leven in te blazen. Het is uit deze bloedlijnen dat de shiba inu, zoals wij hem vandaag kennen, is ontstaan. Sinds de heropleving van het hondenras na de Tweede Wereldoorlog, is de shiba inu zelfs uitgegroeid tot het populairste hondenras van Japan.
bron: W o e f
